[WFBห้องบรรยาย]นิทานพระพุทธศา... - 佛圖網

ที่ขอบของเมืองเล็ก ๆ ที่เงียบสงบมีพระเก่าที่ฉลาดซึ่งมักจะนั่งเงียบ ๆ ที่ริมแม่น้ําและจ้องมองน้ําไหลรินราวกับว่ากําลังพูดคุยกับธรรมชาติ อยู่มาวันหนึ่ง วัยรุ่นที่มีใบหน้าเศร้าโศกคนหนึ่งพบว่า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนในชีวิต "อาจารย์ ทําไมเส้นทางชีวิตเต็มไปด้วยหนาม ความทุกข์ยากมากมาย" พระเฒ่าเอื้อมมือไปเบา ๆ ปลายนิ้วแตะน้ําเบา ๆ กระแสน้ําอ้อมปลายนิ้วและเดินหน้าต่อไป ใสและมั่นคง เขาพูดอย่างช้า ๆ ว่า "เจ้าหนุ่ม เจ้าดูน้ําที่ไหลนี้ เมื่อพบหินก็วนไปวนมา เมื่อหันหน้าผาก็ตกลงมา แต่ไม่เคยสูญเสียความบริสุทธิ์และก้าวไปข้างหน้าของมัน ชีวิตก็เช่นเดียวกัน ความทุกข์และความพ่ายแพ้เป็นเหมือนหินและหน้าผาบนถนน ยากที่จะหลีกเลี่ยงได้ แต่การขัดเกลาเหล่านี้ได้หล่อหลอมความทรหดและภูมิปัญญาของเรา ด้วยความเมตตา ใช้สติปัญญาเป็นเรือ จึงสามารถขี่ลมและคลื่น ในที่สุดก็มาถึงอีกฟากหนึ่งของจิตใจ เพลิดเพลินกับความใสสะอาดและความสงบจากภายในสู่ภายนอก" วัยรุ่นได้ยินมาว่า ดวงตาของเขาเปล่งประกายและดูเหมือนจะมีความเข้าใจ จากนั้นเขาก็ออกเดินทางในชีวิตที่มั่นคงและสงบมากขึ้น